Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης είναι η προσωποποίηση της θέλησης, του πείσματος και της ζωής. Ο βαθμός αναπηρίας του δεν του επιτρέπει να κινήσει κανένα μέλος του σώματός του παρά μόνο το κεφάλι του. Άλλοι στη θέση του θα είχαν παραιτηθεί εκείνος όμως βρήκε το άθλημα που του χάρισε και πάλι ζωή. Είναι χρυσός Παραολυμπιονίκης, παγκόσμιος πρωταθλητής και νούμερο ένα στην παγκόσμια κατάταξη την τελευταία τριετία στο άθλημα του μπότσια!

Εάν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του θα τα χάσει. Μετρά τέσσερα μετάλλια σε Παραολυμπιακούς Αγώνες (ένα χρυσό, δυο ασημένια και ένα χάλκινο). Έχει κατακτήσει 16 χρυσά, 10 ασημένια και 8 χάλκινα μετάλλια σε Πανευρωπαϊκό και Παγκόσμιο επίπεδο. Από το 2002 είναι μόνιμα πρωταθλητής και μετρά συνολικά σε διεθνές επίπεδο 34 μετάλλια!

Το μπότσια είναι ένα άθλημα τακτικής. Η μπάλα του έχει το μέγεθος ενός μπαλάκι τένις, και υπάρχει ένας στόχος μια λευκή μπάλα. Από εκεί και πέρα υπάρχουν 6 μπλε και 6 κόκκινες μπάλες από μια εξάδα για κάθε παίκτη. Σκοπός είναι κάθε δική σου μπάλα να είναι πιο κοντά σε σχέση με του αντιπάλου ώστε να κερδίσεις περισσότερους πόντους όταν έχουν παιχτεί και οι 6 μπάλες. Νικητής είναι αυτός που στα 4 σετ έχει τους περισσότερους πόντους. «Στην κατηγορία μου συγκεκριμένα εφόσον υπάρχει ο περιορισμός της κίνησης είναι επιβεβλημένο να υπάρχει και κάποιο βοήθημα ώστε να μπορούμε να ρίξουμε την βολή. Οι παίκτες του μπότσια θεωρούμε το άθλημα ένα συνδυασμό από σκάκι και μπιλιάρδο», εξηγεί ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης στο επίσημο σάιτ της ΕΑΟΜ ΑμεΑ και προσθέτει: «Στον Παραολυμπιακό χώρο δεν επιλέγουμε εμείς τα αθλήματα, αλλά εκείνα εμάς με βάση την αναπηρία που έχουμε. Εγώ λόγω της αναπηρίας μου, η οποία έχει πολύ περιορισμένη κίνηση στα άκρα μπορούσα να αγωνιστώ στο μπότσια και πιο συγκεκριμένα στην κατηγορία BC-3».

Όπως αναφέραμε και στην αρχή η αναπηρία του δεν τον εμπόδισε από το να βγει από το σπίτι του και να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Στόχος του Πολυχρονίδη για τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο είναι «η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου.Αυτό δεν πάει να πει ότι ένα οποιοδήποτε μετάλλιο δε θα είναι ένα τεράστιο επίτευγμα, γιατί όταν αγωνίζεσαι με πάρα πολλούς αντιπάλους δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Ακόμη και να περάσεις να μπεις στην 8άδα είναι τεράστιο. Αλλά μετά από τόσες επιτυχίες, μετά από τόση πείρα που απέκτησα στόχος μου είναι το χρυσό».

 Για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο, όπως εξηγεί «χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια, υπομονή και δύναμη. Φυσικά χρειάζεται και η στήριξη των ανθρώπων που μας αγαπούν. Το σημαντικότερο είναι ότι πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου, ότι “ξέρεις κάτι δεν τα παρατάω, θα δουλέψω και με βάση αυτό θα επιτύχω τα όνειρα μου”».

Δίπλα του σε αυτή του την προσπάθεια είναι μόνιμα η σύζυγός του, Κατερίνα Πατρώνη, η οποία αποτελεί και την παρτενέρ του στο μπότια. «Είμαι χαρούμενος που έχω πετύχει όλες αυτές τις διακρίσεις και ακόμη που έχω δίπλα μου μια γυναίκα που την αγαπάω και μ’ αγαπάει και την ευχαριστώ. Ουσιαστικά εγώ είμαι το μυαλό και η Κατερίνα είναι το εκπαιδευτικό όργανο. Όλα αυτά που θα της πω πρέπει να τα κάνει σε συγκεκριμένο χρόνο γιατί αγωνιζόμαστε σε λίγο χρόνο και όσο πιο γρήγορα εκτελεί τις εντολές μου η Κατερίνα, τόσο περισσότερο χρόνο έχω εγώ να σκεφθώ τακτικές. Ασφαλώς το παραμικρό λάθος που θα κάνει η Κατερίνα πληρώνεται όπως σαν να το είχα κάνει εγώ».

Ερωτηθείς για τα συναισθήματά του όταν κατέκτησε το πρώτο χρυσό του μετάλλιο σε Παραολυμπιάδα είπε: «Το χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς αγώνες είναι το ψηλότερο που μπορείς να φτάσεις. Όταν καταφέρεις να πετύχεις κάτι τέτοιο αισθάνεσαι την ολοκλήρωση. Δηλαδή εκείνη την στιγμή, ένιωσα σαν Γρηγόρης, ότι έχω “καλύψει” όλο το δρόμο. Για να φτάσω βέβαια εκεί χρειάστηκαν ώρες προπόνησης, η πορεία μου ήταν μεγάλη, πέρασα και πολλές δυσκολίες και ήττες πέρα από επιτυχίες, αλλά αυτές ήταν που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Φυσικά από την επόμενη μέρα της κατάκτησης του μεταλλίου, σκοπός μου έγινε και η διατήρηση στην κορυφή, κάτι που με συνοδεύει μέχρι και σήμερα».

-Ποια στιγμή θα στεκόσουν ως την κορυφαία σου και ποια θα ήταν η χειρότερη;

«Οι κορυφαίες μου στιγμές είναι 3 και θα αναφερθώ σε αυτές χρονολογικά. Η πρώτη είναι το 2004 στην Αθήνα, γιατί τον προηγούμενο μόλις χρόνο είχα βγει 37ος στην πρώτη διοργάνωση που συμμετείχα. Μπήκα λοιπόν στους Παραολυμπιακούς και βγήκα 6ος. Τεράστιο άλμα όπως καταλαβαίνετε και σε συνδυασμό με την τύχη που είχα να είναι και οι αγώνες στην πόλη μου εκείνη την χρονιά. Η επόμενη μου κορυφαία στιγμή, βρίσκεται στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012, εκεί όπου κατέκτησα και το χρυσό μετάλλιο. Η τρίτη στιγμή χρονολογείται, δύο χρόνια πίσω, το 2018 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, εκεί που είχα αντίπαλο τον παίκτη που με είχε κερδίσει στον τελικό των Παραολυμπιακών στο Ρίο το 2016. Το παιχνίδι δεν πήγαινε καθόλου καλά, καθώς έχανα με πολύ μεγάλη διαφορά, αλλά κατάφερα στο τέλος να κάνω μια τεράστια ανατροπή και να κερδίσω τον αγώνα.

Τότε αισθάνθηκα ένα απίστευτο συναίσθημα, με όλους τους κόπους μου να ανταμείβονται. Γιατί η ήττα που ανέφερα το 2016, μας πείσμωσε, εμένα και την Κατερίνα, η οποία εκτός από σύζυγος μου είναι και η Συνοδός- Αθλήτρια, που έχω στο πλευρό μου και είχαμε ως στόχο να “πάρουμε την ρεβάνς”. Είχα πει ότι θέλω να γίνω καλύτερος για να τον κερδίσω. Έτσι η νίκη του 2018 μου έδωσε αυτή την τεράστια ηθική ανταμοιβή.

Όσο αφορά τη χειρότερη μου στιγμή δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Είχα φυσικά και ήττες αρκετές σε όλα αυτά τα χρόνια και σε κρίσιμα παιχνίδια. Κάθε φορά στις ήττες προσπαθώ να βρω τι έκανα λάθος, ώστε να βελτιωθώ και να γίνω καλύτερος».

-Στους Παραολυμπιακούς του Ρίο το 2016, μπήκες ως σημαιοφόρος της Ελληνικής αποστολής στο στάδιο Μαρακανά. Πως αισθάνθηκες εκείνη την στιγμή;

«Πρόκειται για μια απίστευτα τιμητική στιγμή για μένα, είναι κάτι το οποίο δεν το φτάνει καμιά άλλη αθλητική μου διάκριση. Μιλάω για την τιμή που αισθάνθηκα εκείνα τα λεπτά ως ο σημαιοφόρος της Ελληνικής αποστολής».

Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης κατέχει τη θέση του προέδρου των Παραολυμπιακών Αγώνων και θεωρεί ότι μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη του αθλητισμού ΑμεΑ. Όπως τονίζει «πρόκειται για κάτι που ενεργοποιήσαμε εκ νέου, μαζί με άλλους Έλληνες Παραολυμπιονίκες. Το θεωρώ σαν υποχρέωση μας, μέσω αυτού του θεσμικού προσώπου, να προβάλλουμε το τι σημαίνει αθλητισμός και μάλιστα ατόμων με αναπηρία και να δείξουμε όλα τα οφέλη μέσω αυτού. Έχουμε υποχρέωση να φέρνουμε νέα παιδιά στον αθλητισμό. Να ασχοληθούνε νέα παιδιά να καταλάβουμε ότι μέσα από την προσπάθεια και την θέληση μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα. Το να ηγείσαι αυτής της προσπάθειας είναι κάτι πολύ σημαντικό. Όμως δυο μήνες μετά την εκλογή μου έγινε το λοκ ντάουν και δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα. Τώρα θέλουμε να περάσει αυτή η πανδημία και να μπορέσουμε να προωθήσουμε το Παραολυμπιακό κίνημα και τον Αθλητισμό γενικότερα».

Με ανυπομονησία ο Πολυχρονιδης περιμένει το Παραολυμπιακό κέντρο. «Ένα πολύ σημαντικό βήμα που γίνεται τελευταία είναι ότι έχει εγκριθεί και προχωράει στην ανέγερση το πρώτο Παραολυμπιακό κέντρο στην Ραφήνα. Θα πρόκειται για εγκατάσταση που θα καλύψει ένα μεγάλο μέρος των αναγκών που υπάρχουν. Πιστεύω ότι και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας θα αναπτυχθεί αργότερα και θα είναι ένας τρόπος προσέλκυσης τόσο αθλητών όσο και παιδιών που θα θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Ελπίζω να μην κολλήσει πουθενά και να ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο».