Πιο ώριμη από ποτέ και έχοντας ξεπεράσει έναν μεγάλο και σοκαριστικό τραυματισμό, η Στέλλα Σμαραγδή ευελπιστεί ότι η τρίτη της Παραολυμπιάδα θα είναι η καλύτερη σε σχέση με το Λονδίνο και το Ρίο.

Μπήκε στο χώρο του αθλητισμού από πολύ μικρή ηλικία καθώς οι γονείς της είναι καθηγητές φυσικής αγωγής. Η αναπηρία της είναι εκ γενετής και αποκαλείται μαιευτική παράλυση βραχιόνιου πλέγματος στο δεξί χέρι. Αυτό δεν την εμπόδισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Αρχικά ξεκίνησε κολύμβηση, όμως εκείνη ήθελε να ασχοληθεί με το στίβο. «Ήθελα να τρέχω», εξομολογείται στο επίσημο σάιτ της ΕΑΟΜ ΑμεΑ και εξηγεί: «Με ανακάλυψαν προπονητές στο δημοτικό και μου έδωσαν το κίνητρο να δοκιμάσω τα αγωνίσματα του στίβου. Το άλμα εις μήκος ήταν έρωτας με το πρώτο άλμα στο σκάμμα. Έκανα 100, 200, 400μ. αρκετά χρόνια. Αλλά από το 2018 επικεντρώθηκα μόνο στο άλμα εις μήκος και δοκίμασα και το άλμα εις τριπλούν. Δυστυχώς το τριπλούν δεν είναι στα παραολυμπιακά αγωνίσματα ακόμα. Χάρη στον στίβο αναδείχθηκε ένα κομμάτι του χαρακτήρα μου που δεν ξέρω αν θα το ανακάλυπτα διαφορετικά. Στα 15 μου συμμετείχα πρώτη φορά σε παγκόσμιο πρωτάθλημα γυναικών ανδρών. Εκεί συνειδητοποίησα τι εστί πρωταθλητισμός. Να κυνηγάς να γίνεσαι καλύτερος μέρα με την μέρα».

Μόλις στα 17 της χρόνια κλήθηκε να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στην Παραολυμπιάδα του Λονδίνου, όπου αποκόμισε σπουδαίες εμπειρίες. Στο Ρίο πήγε την τελευταία στιγμή και ούσα σε κακή ψυχολογία δεν κατάφερε να κάνει τα άλματα που ήθελε. Στο Τόκιο ευελπιστεί ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. «Το Τόκιο 2020 είναι η τρίτη Παραολυμπιάδα που θα συμμετάσχω. Στα 17 μου κατάφερα να εκπροσωπώ την χώρα μας για πρώτη φορά σε Παραολυμπιακούς αγώνες στο Λονδίνο 2012. Ήμουν μικρή και άπειρη αλλά η εμπειρία εκεί ήταν καθοριστική για μένα. Προετοιμάστηκα 4 χρόνια για το Ρίο 2016 αλλά δυστυχώς έμεινα εκτός. Χάρη στον αποκλεισμό των Ρώσων ήμουν επιλαχούσα και πήγα. Η κακή ψυχολογία όμως στάθηκε ανασταλτικός παράγοντας και δεν κατάφερα να κάνω αυτό για το οποίο είχα προετοιμαστεί».

Στα χρόνια που μεσολάβησαν πήρε σημαντικές αθλητικές παραστάσεις, ενώ η αλλαγή προπονητή φαίνεται ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή της. Όπως τονίζει: «Ως κορυφαίες στιγμές στην αθλητική καριέρα μου θεωρώ πως είναι τα τρία πανευρωπαϊκά μετάλλια, δύο ασημένια και ένα χάλκινο. Είναι μεγάλη χαρά για έναν αθλητή να φορά το εθνόσημο και να βρίσκεται σε μια θέση στο βάθρο.

Χρειάστηκαν αλλαγές με το πέρασμα των χρόνων για να γίνω καλύτερη αθλήτρια. Η καλύτερη αλλαγή ήρθε με την επιλογή προπονητή το 2017. Έκτοτε με προπονεί ο Θωμάς Παντός, Ομοσπονδιακός προπονητής του ΣΕΓΑΣ. Ένας άνθρωπος που με έχει βοηθήσει Και στηρίξει πολύ.Η αλλαγή επιβεβαιώθηκε το 2018 που ήρθε το ασημένιο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό στο Βερολίνο».

Κι ενώ όλα έβαιναν καλά στην προετοιμασία της για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο συνέβη ένα ατύχημα που την έφερε πολύ πίσω. «Η τελευταία χρόνια ήταν πολύ πιο δύσκολη απ’ όσο πίστευα. Πάντα ερχόμουν αντιμέτωπη με τραυματισμούς αλλά δεν περίμενα αυτό που έζησα. Σε μια προσγείωση έσπασα την περόνη μου. Συντριπτικό κάταγμα, χειρουργείο, λάμα, βίδες. Δεν ήξερα αν θα επανέλθω 100%. Δεν ήξερα αν θα προλάβω να διεκδικήσω την συμμετοχή μου στο Τόκιο . Αν γίνονταν πέρσι δεν θα ήμουν παρούσα. Έκανα πλήρη αποκατάσταση και δε βιάστηκα. Ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν. Πιστεύω πολύ στον Θεό και στις δυσκολίες που μας φέρνει. Μας ωριμάζουν, μας κάνουν πιο δυνατούς. Υπήρξε διάστημα τον Φλεβάρη που είπα πως θα τα παρατήσω από τους πόνους και την κούραση. Αλλά αυτό ήταν μόνο μια στιγμή. Μετά είπα πως θα παλέψω μέχρι τελικής πτώσεως. Πίστεψα και νιώθω ευλογημένη που πήγα στο Πανευρωπαϊκό στην Πολωνία. Βγήκα 4η και για ένα εκατοστό έχασα το τρίτο μετάλλιο. Έπαιξε ρόλο και η απουσία του προπονητή μου. Μετά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ισοφάρισα το πανελλήνιο ρεκόρ μου 5.42μ. Δεν το πίστευα. Ήμουν 6η στην Παγκόσμια κατάταξη για το Τόκιο. Ήμουν μέσα στην αποστολή. Ο στόχος επιτευχθεί. Η συμμετοχή για 3η φορά σε Παραολυμπιακούς Αγώνες είναι μεγάλη υπόθεση. Προφανώς και θέλω να κάνω το καλύτερο δυνατό. Ως αθλήτρια το μετάλλιο είναι κάτι που θέλω πολύ αλλά αντικειμενικά το επίπεδο συγκριτικά με προηγούμενες παραολυμπιάδες έχει ανέβει πολύ. Στόχος μου είναι να ευχαριστηθώ τον αγώνα και να εκπροσωπήσω επάξια την χώρα μου στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός. Δυστυχώς όμως δε θα έχω τον προπονητή μου μαζί. Ακόμα μια φορά και πιστεύω πως είναι ένας καταλυτικός παράγοντας στο άλμα εις μήκος ώστε να γίνει η καλύτερη δυνατή επίδοση».

Τα πράγματα θα είναι διαφορετικά στην Παραολυμπιάδα του Τόκιο σε σχέση με τις προηγούμενες λόγω των περιορισμών που υπάρχουν εξαιτίας της πανδημίας του covid 19, όπως τονίζει και η Στέλλα Σμαραγδή: «Οι συνθήκες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε είναι πρωτόγνωρες και φυσικά αυτό επηρεάζει την ψυχολογία όλων των αθλητών. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όσον αφορά την πανδημία, να μπορέσουμε να προσαρμοστούμε στο κλίμα που υπάρχει εκεί και εύχομαι πραγματικά να μπορέσουμε όλοι οι αθλητές να αγωνιστούμε και να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν. Αυτό που κρατάω και που μοιράζομαι με τους ανθρώπους γύρω μου είναι πως όταν κάτι το θέλουμε πολύ πρέπει να συμφιλιωνόμαστε με τις δυσκολίες που ερχόμαστε αντιμέτωποι και έτσι πάντα θα ερχόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στο να πετύχουμε τον στόχο μας».

Τέλος θέλησε να περάσει το δικό της μήνυμα λέγοντας: «Το μήνυμα που οφείλουμε να έχουμε στο μυαλό μας είναι να μην τα παρατάμε ποτέ και κυρίως να μην χάνουμε την ελπίδα μας. Αυτές τις μέρες η χώρα μας έχει πληγεί από τις στεναχώριες και τώρα καλούμαστε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον».