Για το Σπάρταθλον ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Από τους σημαντικότερους αγώνες υπεραποστάσεων παγκοσμίως, από τους πιο απαιτητικούς οπωσδήποτε, με ιστορικές και πολιτισμικές συνυποδηλώσεις να του προσδίδουν έναν μοναδικό χαρακτήρα, είναι τελικά πολλά περισσότερα από ένας απλός αγώνας. Για την ιστορία του και τους θρύλους που έχει αναδείξει απλώς δεν αρκεί το παρόν κείμενο. Να πούμε μόνο ότι ακόμη και άνθρωποι που τρέχουν κι αθλούνται συστηματικά, πολλές φορές αδυνατούν να κατανοήσουν την σωματική και πνευματική υπέρβαση που απαιτείται προκειμένου να γεννηθεί ένας Σπαρταθλητής. Γιατί; Για ποιο λόγο να το κάνεις αυτό; Ερωτήματα με χιλιάδες απαντήσεις – τόσες όσοι και οι υπερμαραθωνοδρόμοι ανά την υφήλιο… Ίσως η πιο κατάλληλη απάντηση είναι τελικά ο γνωστός αφορισμός του Sir Edmund Hillary, όταν τον ρώτησαν γιατί ανέβηκε στο Έβερεστ: «Γιατί υπάρχει».

 

Γιατί υπάρχει λοιπόν… Γιατί ο Γιάννης Κούρος, ο Scott Jurek, ο Κώστας Ρέππος και όλοι οι υπόλοιποι που αναμετρήθηκαν στο παρελθόν με τη διαδρομή άφησαν πίσω τους τεράστια παρακαταθήκη. Από εφέτος, τα ονόματα του Φώτη Ζησιμόπουλου αλλά και όλων των δρομέων που ξεκίνησαν από την Αθήνα το πρωινό της 24^ης Σεπτεμβρίου προς τη Σπάρτη και το άγαλμα του βασιλιά Λεωνίδα, φιγουράρουν στο πάνθεον των Σπαρταθλητών. Κι ενώ συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους ανεξαιρέτως τους δρομείς (ανεξάρτητα από το αν ολοκλήρωσαν ή όχι την προσπάθειά τους), τα πληρώματα υποστήριξης και τους εθελοντές που συνέβαλλαν στην ομαλή διεξαγωγή της διοργάνωσης, θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα στην περίπτωση του «δικού μας» Εμμανουήλ Κωνσταντουλάκη, από το όμορφο Βορίτσι.

Στην παρθενική του συμμετοχή, με χρόνο 29:37’55’’ ο Μανώλης κατέλαβε την 34^η θέση γενικής, 3^ος μεταξύ των Ελλήνων. Στα 27 του χρόνια ήταν ο νεότερος μεταξύ των συμμετεχόντων, και ένας από τους νεότερους στην ιστορία του θεσμού. Κάτι που κάνει ακόμη εντυπωσιακότερο τον άθλο του – ο Μανώλης δεν είχε συμμετάσχει ποτέ σε αγώνα μεγαλύτερο των 110 χιλιομέτρων. Στερούνταν δηλαδή εμπειρίας, σε μια δοκιμασία που στηρίζεται σε αυτήν! Εξηγούμαι – η φυσική κατάσταση και τα αθλητικά προσόντα είναι δεδομένα όταν μιλάμε για αγώνες τέτοιου βεληνεκούς. Αυτά θα σε φέρουν μέχρι τη γραμμή της εκκίνησης, στον τερματισμό όμως θα σε οδηγήσουν τα πνευματικά και ψυχικά σου εφόδια κι αποθέματα. Η αγωνιστική στρατηγική, το σωστό διάβασμα δεδομένων που μεταβάλλονται διαρκώς, η διαχείριση των δυνάμεων και τα συνεχή «διαγνωστικά τεστ», το πνευματικό παιχνίδι και το γνώθι σ’αυτόν – όπως και η ψυχή, ο αυτοέλεγχος, ο σεβασμός, η ταπεινοφροσύνη, η πνευματική ωριμότητα συνολικά. Όλα τα παραπάνω ο Μανώλης έδειξε ότι τα διαθέτει στο μέγιστο βαθμό, και για τούτο μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι στο πρόσωπο του Μανώλη, ένα νέο αστέρι ανατέλλει στο χώρο των υπεραποστάσεων!

Χαίρομαι πολύ για κείνον, και είμαι σίγουρος ότι έχουμε να δούμε πράγματα και θάματα στο μέλλον…. Όχι μόνο λόγω της σχέσης ή της φιλίας μας, ούτε (μόνο) εξ αιτίας των αθλητικών του επιδόσεων και επιτευγμάτων. Κυρίως και πρωτίστως για το ήθος και τη συνολική του παρουσία. Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις λίγους μήνες πριν, στο σκληρό κρητικό καλοκαίρι, είχε τρέξει μόνος 70 χιλιόμετρα διασχίζοντας από νότο προς βορά το νομό Ηρακλείου για φιλανθρωπικούς λόγους. Αυτή η δοτικότητα χαρακτηρίζει και τη σχέση του με τους αθλητές που προπονεί και προετοιμάζει και, παρ’ ότι νέο παιδί κι ο ίδιος, θα έλεγα ότι είναι παράδειγμα για τα νέα παιδιά. Αγωνιστικά, μοιραζόμαστε την ίδια φιλοσοφία και προσέγγιση (δεν φεύγουμε γρήγορα, επιδεικνύουμε υπομονή, επίθεση στο τέλος), και χαίρομαι που αποδεικνύει εμπράκτως την ορθότητά της ακόμη και σε τόσο δύσκολους αγώνες.

 

Θέλω να δώσω πολλά πολλά συγχαρητήρια στους γονείς σου, που με τιμούν τόσα χρόνια με τη φιλία τους – το γιατρό κο Στράτο και την καθηγήτρια κα Λίντα. Η χαρά σου είναι και χαρά τους (μπορεί και περισσότερο – θα το συνειδητοποιήσεις στο μέλλον…), όπως σίγουρα χαίρεται και καμαρώνει από κει ψηλά που μας παρακολουθεί ο αείμνηστος παππούς σου ο Μανώλης… Είμαστε όλοι περήφανοι Μανώλη, το πριμ του γαλακτομπούρεκου σε περιμένει! Με το καλό και στα επόμενα!

ΥΓ1: Πολλά πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στους Κρήτες δρομείς που αγωνίστηκαν στον Μαραθώνιο του Βερολίνου (26/09/2021). Παρά τις αντίξοες συνθήκες, οι Μιχάλης Χατζηιωάννου από τη Σύμη (2:35’08’’), Σπύρος Κρυποτός (2:48’40’’), Ντενίζ Δημάκη (2:56’49’’), Μαριάννα Τρούλη (3:00’27’’), Γιάννης Παπαφραγκακης (3:24’06’’), Τούλα Πιτσικάκη (3:38’20’’) και Ελένη Κουτουλάκη (3:41’53’’) έκαναν πολύ αξιόλογες εμφανίσεις. Άξιοι!

ΥΓ2: Υπό άλλες συνθήκες, τώρα θα βρισκόμασταν στην τελική ευθεία για την εκκίνηση του Ημιμαραθωνίου Κρήτης στο Αρκαλοχώρι. Κι όμως, τα πράγματα ήρθαν εφέτος διαφορετικά. Ένας άνθρωπος χάθηκε, περιουσίες καταστράφηκαν, κι εκεί που στο Θέατρο Αρκαλοχωρίου στηνόταν παραδοσιακά μια τεράστια γιορτή, εφέτος άνθρωποι μένουν σε σκηνές μέχρι νεωτέρας… Δεν υπάρχουν λόγια να χωρέσουν τον πόνο και τη θλίψη γι αυτήν την καταστροφή. Λέμε για αγώνες και διαδρομες, και ξεχνάμε ότι όλα αυτά είναι γιορτή. Ένας άλλος, πιο δύσκολος Μαραθώνιος ξεκινά τώρα για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Θα είμαστε δίπλα τους με κάθε τρόπο. Είτε συμμετέχοντας συμβολικά στον Virtual Ημιμαραθώνιο που θα ανακοινωθεί (πρωταθλητές κι απλοί αθλούμενοι), είτε παρακολουθώντας το site της ΑΘΛΗ.Σ.Υ Αρκαλοχωρίου (https://www.cretehalfmarathon.com/) όπου αναρτώνται λεπτομερώς ανάγκες και τρόποι βοήθειας. Και παραφράζοντας μια από τις αφίσες της διοργάνωσης, να στε σίγουροι ότι «τα χαμόγελα θα επιστρέψουν».

Με τιμή, Στέφανος Αντωνάκης