«Για την Holly Bradshaw το πιο σημαντικό δεν είναι πως φαίνεται το σώμα της, αλλά τι μπορεί να κάνει με αυτό». Με αυτή την ατάκα ξεκινά το αφιέρωμα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας στην «χάλκινη» Ολυμπιονίκη του Τόκιο στο επί κοντώ. Η Bradshaw έχει κριθεί και κατακριθεί πολλές φορές για το σωματότυπό της και τα θεωρητικά παραπανίσια κιλά που διαθέτει. Παρόλα αυτά συνέχισε να κάνει αυτό που αγαπά και δικαιώθηκε πλήρως με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Τόκιο, το οποίο συνοδεύτηκε από Εθνικό ρεκόρ. Η 29χρονη Βρετανίδα επικοντίστρια πανηγύρισε σαν τρελή την κατάκτηση του πρώτου ολυμπιακού μεταλλίου της. Για να φτάσει ως εκεί πάλεψε με νύχια και με δόντια έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει το ρατσισμό και την άρνηση να δεχτούν κάποιοι ότι παρά τα θεωρητικά παραπανίσια κιλά της μπορεί να είναι εξίσου καλή με τις υπόλοιπες αθλήτριες.

Η επιτυχία της αυτή της έδωσε τη δυνατότητα να αποδείξει ότι η σωματική διαφορετικότητα στα σπορ δε σημαίνει κάτι. Δεν ήταν όμως ένα εύκολο ταξίδι, όπως εξομολογήθηκε η ίδια στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Παγκόσμια Ομοσπονδία. Η Bradshaw θυμάται την πρώτη φορά που είδε να τη σχολιάζουν για το σωματότυπό της. «Ξεκίνησε το 2011 και συνεχίστηκε ακόμα χειρότερα το 2012 και το 2013. Δεν είμαι γενετικά φτιαγμένη να είμαι αδύνατη. Ο κόσμος έγραφε στις αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης “δεν είναι καθόλου αθλητική, καθόλου ελκυστική, είναι υπέρβαρη”. Όλο αυτό μου δημιουργούσε πανικό. Εάν πληκτρολογούσε κάποιος το όνομά μου στην google, εκτός από τις λέξεις Ολυμπιακοί Αγώνες, επί κοντώ έβρισκε και τη λέξη χοντρή. Το 2013 συμμετείχα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ομάδων που έγινε στη χώρα μου. Ήμουν τραυματίας όλο το καλοκαίρι με αποτέλεσμα να μην τα πάω πολύ καλά. Θυμάμαι ότι διάβασα μερικά από τα σχόλια μετά τους αγώνες και με πόνεσαν πραγματικά. Ήμουν 21 χρόνων και σκεφτόμουν “γιατί λένε αυτοί οι άνθρωποι αυτό το πράγμα”. Ως νέα αθλήτρια και νέα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν λίγο σοκαριστικό που όλοι αυτοί οι άνθρωποι με μισούσαν χωρίς να τους έχω κάνει κάτι. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να το διαχειριστώ και δεν είχα κάποιον να μιλήσω γι’ αυτό».

 

Αυτό είναι κάτι που η Bradshaw θέλει να το αλλάξει. Αυτές τις θλιβερές εμπειρίες που είχε η ίδια πριν από μία δεκαετία περίπου με τη διαφορετικότητα του σώματός της και που συνεχίζει να ζει ως και σήμερα παρά τις επιτυχίες της δε θέλει να τις ζήσει άλλος. Ήταν μόλις λίγο μετά που είχε ανακοινώσει ότι θα αγωνιστεί με ολόσωμο σορτς στους Ολυμπιακούς του Τόκιο όταν συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν μόνη της.

Η αρχική επιλογή ήταν ένα μπικίνι και ένα τοπ όπως συνηθίζεται, όμως η ίδια ζήτησε να φτιαχτεί ένα ολόσωμο σορτ που θα κολάκευε περισσότερο το σώμα της και θα ένιωθε εκείνη άνετα με αυτό. Η Βρετανική Ομοσπονδία ζήτησε ειδική άδεια από την Παγκόσμια Ομοσπονδία και τελικά η Bradshaw μπόρεσε και αγωνίστηκε με μία στολή που την έκανε να αισθάνεται άνετα. Όπως εξομολογήθηκε «κάτι τέτοιο δε θα μπορούσα να το είχα ζητήσει το 2012 που ήμουν 19 ετών. Τώρα όμως έχοντας αρκετές επιτυχίες και συμμετοχές στους Ολυμπιακούς τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τώρα πραγματικά αισθάνομαι ότι έχω φωνή και είναι μία σημαντική φωνή για να τη μοιραστώ», επισημαίνει η πολύπειρη πρωταθλήτρια, η οποία πλέον έχει κάνει και το μεταπτυχιακό της στην αθλητική ψυχολογία. «Το κατάλαβα όταν η Βρετανική Ομοσπονδία στίβου έκανε γνωστή την ιστορία μου και το πλήθος των μηνυμάτων που έλαβα ήταν απίστευτο. Μου έδωσε να καταλάβω ότι έχω φωνή και είναι υποχρέωσή μου να τη χρησιμοποιήσω. Τώρα αισθάνομαι ότι η καριέρα μου στο επί κοντώ έχει δύο μονοπάτια: Το ένα είναι να δω πόσο ψηλά μπορώ να πηδήξω και το άλλο είναι να προωθήσω ένα διαφορετικό μοντέλο σώματος που μπορεί να έχει όλα τα σχήματα και τα μεγέθη. Είμαι η μόνη αθλήτρια που φορά ολόσωμο σορτς γιατί δε θέλω να δείξω το σώμα μου. Είναι απολύτως αποδεχτό όσες αθλήτριες θέλουν να φορούν το κλασικό μπικίνι, όμως δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποια κορίτσια δεν αισθάνονται όμορφα με το ρούχο που πρέπει να φορούν. Αυτό είναι λυπηρό. Υπάρχουν ήδη αρκετές δυσκολίες στον αθλητισμό για να προστίθεται μία ακόμη».

 

Η Bradshaw μπορεί στο παρελθόν να ήταν απρόθυμη να αυτοαποκαλείται πρότυπο, όμως τώρα συνειδητοποιεί τη δύναμη της θέσης της. «Ένας από τους λόγους που πιστεύω ότι δέχτηκα τόσο μεγάλη κριτική είναι επειδή δε μοιάζω με καμία άλλη αθλήτρια του επί κοντώ. Είμαι αρκετά ψηλή και σωματώδης και θεωρώ ότι ειδικά τώρα που έχω κερδίσει ολυμπιακό μετάλλιο έχω αποδείξει ότι είναι δυνατό να σταθεί κάποιος διαφορετικός στον αθλητισμό. Είχα αυτές τις αμφιβολίες επειδή δεν έμοιαζα με τα υπόλοιπα κορίτσια, όμως το μετάλλιο στο Τόκιο δείχνει ότι μπορώ και αυτό είναι ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα για όλους. Θέλω να πω στους νέους ότι δεν έχει σημασία πως μοιάζετε, αλλά περισσότερο τι κάνετε με το σώμα σας. Στο τέλος της ημέρας ασχολούμαι με τον αθλητισμό γιατί μου αρέσει και θέλω να δω πόσο καλή μπορώ να γίνω».