Η προπόνηση και η ζωή ενός δρομέα στο Ίτεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον για πολλούς αθλητές σε όλο τον κόσμο, λόγω των όμορφων τοποθεσιών της πόλης και των προπονήσεων που γίνονται εκεί από παγκόσμιας κλάσεις δρομείς, όπως ο Julien Wanders, μεταξύ άλλων. Αλλά πως ακριβώς είναι μία μέρα στο «Σπίτι των πρωταθλητών» και είναι η ζωή πάντα το ίδιο «χαλαρή» όπως δείχνει;

 

Μία αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο

Όπως κάθε πρωί, το ξυπνητήρι μου χτυπάει στις 5:20. Αισθάνομαι εξουθενωμένος και το σώμα μου πονάει. Η προπόνηση τις τελευταίες εβδομάδες φαίνεται ξεκάθαρα στο σώμα μου. Σηκώνομαι από το σκληρό και μικρό κρεβάτι μου, βουρτσίζω τα δόντια μου, πλένω το πρόσωπό μου και στη συνέχεια κάνω μερικές ασκήσεις ισορροπίας στο πάτωμα για 20 λεπτά. Έχει ξεκινήσει η περίοδος των βροχών και το κρύο σε κάνει να νιώθεις άβολα παντού. Λίγο μετά τις 6:00 φεύγω από το σπίτι μου, ταΐζω τα κοτόπουλά μου και ξεκινάω τη δουλειά. 16 χιλιόμετρα χαλαρό τρέξιμο σε μία από τις αγαπημένες μου διαδρομές, περιλαμβάνει το σημερινό πρόγραμμα. Τα πρώτα δύο χιλιόμετρα είναι σε ανηφόρα, αλλά παρατηρώ ότι τα πόδια μου αισθάνονται καλύτερα κάθε μέρα που περνάει. Η διαδρομή οδηγεί έξω από το Ίτεν προς το Ελντορέτ και ακόμα πιο «μέσα» στους λόφους. Εκεί μπορείς ουσιαστικά να κάνεις μία πιο ελεύθερη προπόνηση, καθώς μόνο στο τελευταίο τρίτο της διαδρομής υπάρχουν απότομες ανηφόρες. Η θέα είναι όπως πάντα μαγευτική. Ο ήλιος ανατέλλει και εναρμονίζεται με το κόκκινο χώμα πάνω στο οποίο τρέχω. Στα γύρω σπίτια οι άνθρωποι ετοιμάζουν το πρωινό τους στη φωτιά. Η μυρωδιά που υπάρχει εκείνη τη στιγμή με κάνει να νιώθω ευγνώμον που δω και προπονούμαι εδώ. Περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά μετά, έχω επιστρέψει στο σπίτι μου και ετοιμάζομαι να φάω πρωινό.

Σχεδόν κάθε πρωί τρώω αυγά από τις κότες μου, με βρώμη και φρούτα. Επίσης πίνω Chai (μαύρο τσάι από την Κένυα με γάλα και μαύρη ζάχαρη), απαντάω τα μηνύματα που έχω στο κινητό μου και «σκρολάρω» λίγο στα social media. Όταν θέλω να κάνω μπάνιο κατά τις 9:00, υπάρχει αρκετά συχνά διακοπή ρεύματος εδώ στο Ίτεν, κάτι το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να το κάνω με παγωμένο νερό. Στη συνέχεια ξαπλώνω για να ξεκουραστώ για περίπου 2 ώρες και με ξυπνάει ο Ελβετός φίλος μου, ο Charlie (ιδρυτής του ξενώνα "The Swiss Side" στο Ίτεν) που με παίρνει τηλέφωνο και με ρωτάει πότε θα συναντηθούμε για μεσημεριανό. Εδώ στο Ίτεν, οι άνθρωποι τρώνε έξω πολύ συχνά, καθώς είναι πιο φθηνό από το μα μαγειρέψεις μόνος σου.

Με τον Charlie συναντιόμαστε στο μαγαζί της Mama Carle, ένα πολύ γνωστό σημείο για φαγητό κοντά στο βενζινάδικο. Από τη στιγμή που και εγώ, αλλά και ο Charlie έχουμε γίνει πολύ… Κενυάτες μέχρι στιγμής, αργούμε στο ραντεβού μας λίγα λεπτά. Η Mama Carle μας χαιρετάει «ζεστά», όπως κάθε φορά και εγώ παραγγέλνω ρύζι με φασόλια και σπανάκι, και ακόμα μία κούπα chai. Εάν δεν έχω προγραμματίσει άλλη μία συνεδρία για το απόγευμα, τρώω αρκετά συχνά το διάσημο ugali για μεσημεριανό. Αλλά από τη στιγμή που έχω ξανά προπόνηση το απόγευμα, είναι πολύ βαρύ για το στομάχι μου, γι’ αυτό και δεν το παρήγγειλα σήμερα. Καθόμαστε λίγο παραπάνω σήμερα μετά το μεσημεριανό και μιλάμε για τις προπονήσεις μας, τους αγώνες που γίνονται και διάφορα άλλα θέματα σχετικά με το τρέξιμο.

 

Στη συνέχεια αγοράζω μερικά λαχανικά από το μαγαζί που υπάρχει στην απέναντι πλευρά του δρόμου και περπατάω για τα επόμενα δύο χιλιόμετρα για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Όπως κάθε μέρα, μιλάω στο τηλέφωνο με κάποιον από την οικογένεια ή τους φίλους μου. Έχω περίπου τρεις ώρες ελεύθερες μέχρι να ξαναπάω για προπόνηση το απόγευμα, τις οποίες περνάω δουλεύοντας στο laptop μου. Μοντάρω μερικά βίντεο για τα social media διαφόρων κορυφαίων δρομέων σε διεθνές επίπεδο και ολοκληρώνω ένα μικρό θέμα για το τρέξιμο στο Ίτεν. Στη συνέχεια έχω μία τηλεφωνική επικοινωνία με έναν δρομέα από τη Γερμανία, με τον οποίο συζητάμε για ένα νέο χορηγικό concept, το οποίο θέλει να βοηθήσει πέντε Γερμανούς δρομείς με ένα συγκεκριμένο μηνιαίο ποσό μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι.

Όσο ο ουρανός σκοτεινιάζει και ξεκινάει να βρέχει ξανά, έχω ήδη φορέσει τα δρομικά μου παπούτσια και τρέχω άλλα 6 χιλιόμετρα, πολύ χαλαρά, ενώ συνέχισα με δρομικές ασκήσεις συντονισμού και sprints 100 μέτρων. Στο τέλος της ημέρας, έχω καλύψει απόσταση περίπου 25 χιλιομέτρων, που δεν είναι κακός όγκος από τη στιγμή που είμαι δρομέας στίβου, λίγο πριν τις πρώτες διοργανώσεις που θα λάβω μέρος. Επίσης, το απόγευμα έτρεξα μόνος μου, καθώς αρκετοί από τους άλλους δρομείς τρέχουν πολύ νωρίς για εμένα και για να ξεκινήσω το τρέξιμο εδώ στο Ίτεν, πρέπει να κάνω πρώτα 1,5 χιλιόμετρο για να φτάσω στο πιο γνωστό σημείο εκκίνησης. Το Ίτεν βρίσκεται πολύ κοντά στον Ισημερινό, συνεπώς έχει βραδιάσει μέχρι τις 19:00. Ακόμα ένας λόγος να ζήσεις εδώ, είναι ότι μπορείς να πας για ύπνο νωρίς χωρίς να σου αποσπάει κάτι την προσοχή.

 

Για βραδινό, ετοιμάζω το κλασικό ugali με λαχανικά. Το πασίγνωστο Κενυάτικο φαγητό, Sukuma Wiki δεν μου αρέσει, οπότε προτιμώ άλλα λαχανικά. Χρησιμοποιώ για λίγο το Blackroll για να χαλαρώσω τα πόδια μου ενόψει του fartlek για αύριο το πρωί, ετοιμάζομαι και κλείνω το φως στις 20:30 για να πάω στο κρεβάτι και να κοιμηθώ. Αύριο πρέπει να ξυπνήσω στις 4:45 και έχω προγραμματίσει «δουλειά» λίγο κάτω από τα 25 χιλιόμετρα ξανά. Με παίρνει ο ύπνος γρήγορα και ξέρω ότι αύριο η μέρα μου θα είναι περίπου η ίδια ξανά και αισθάνομαι τον ίδιο πόνο και κούραση όπως τις περασμένες ημέρες και εβδομάδες.

Η ζωή στο Ίτεν «πηγαίνει μαζί» με πολλές δυσκολίες. Είσαι κυρίως μόνος σου και προπονείσαι κάτω από δύσκολες συνθήκες. Εάν η προπόνησή σου δεν πηγαίνει τέλεια, σύντομα θα αρχίσουν οι αμφιβολίες, καθώς εδώ έχεις μόνο το τρέξιμο, τίποτα άλλο. Οι καθημερινές δυσκολίες και η σκληρή δουλειά εδώ στο «Σπίτι των Πρωταθλητών» ελπίζω να αποδώσουν κάποια στιγμή για εμένα, καθώς θα συνεχίσω να τρέχω, χιλιόμετρο με το χιλιόμετρο, μέρα με τη μέρα.