Πόσο κοντά ή πόσο μακριά μπορεί να βρίσκεται η επιτυχία σου; Πόσο κοντά ή πόσο μακριά μπορεί να βρίσκεσαι από την επιτυχία σου;

Ο κάθε στόχος που θέτουμε σηματοδοτεί και μία εύλογη απόσταση που πρέπει να διανύσουμε για να φτάσουμε στην εκπλήρωσή του. Είτε έχει να κάνει με την σωματική προσπάθεια, είτε με την ψυχική. Για να καταφέρεις να φτάσεις στη δική σου κορυφή χρειάζεται προσπάθεια. Άλλωστε όσες κορυφές κατακτήθηκαν, δεν κατακτήθηκαν χωρίς προσπάθεια, χωρίς εξάσκηση, χωρίς αποτυχίες, χωρίς δυσκολίες.

Η προσωπική μου εμπειρία έρχεται να αναφέρει πως όταν βάζεις στόχους η επιτυχία είναι κοντά. Ναι, μιλάω ξανά για στόχους, γιατί η ζωή μας όλη είναι ένας στόχος, διαφορετικά δε θα είχε και νόημα. Και δε θα αναφερθώ στη ζωή αλλά θα το συγκεκριμενοποιήσω με την άθληση και το τρέξιμο.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την απόφαση να τρέξω τον πρώτο μου μαραθώνιο. Ήταν η περίοδος της ζωής μου που έπρεπε να πάρω αποφάσεις, που έπρεπε να βάλω στόχους, που έπρεπε να αντλήσω κίνητρο. Το τρέξιμο ήταν η αιτία που με έκανε να βάλω σε πρόγραμμα τη ζωή μου και ο στόχος να τερματίσω στον πρώτο μου μαραθώνιο με έκανε να οργανώσω το πλάνο μου για να φτάσω εκεί. Με ότι στερήσεις είχα, με όσο χρόνο χρειαζόταν, με όση προπόνηση και με όσες θυσίες έκανα.

Μπορεί για πολλούς να φαίνεται μικρό να τερματίσεις σε ένα μαραθώνιο αγώνα, για άλλους μπορεί να φαίνεται μεγάλο, όμως για μένα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ήταν ένα τεράστιο επίτευγμα, βλέποντας πόσα πράγματα έπρεπε να κάνω για να το φτάσω.

Τουλάχιστον τέσσερις φορές τη βδομάδα έπρεπε να σηκωθείς στις 6 το πρωί για να προλάβεις να κάνεις την προπόνησή σου (για κάποιους βέβαια είναι καθημερινότητα, όμως για μένα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο), να επιστρέψεις και να ετοιμαστείς για τη δουλειά σου, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας σου. Πόσες φορές αρνήθηκα να πάω για ένα ποτό ή σε ένα εστιατόριο με τους φίλους μου γιατί την επόμενη ημέρα έπρεπε να σηκωθώ να κάνω την προπόνησή μου; Πόσες φορές είπα δεν αντέχω άλλο αυτή τη ρουτίνα; Συγκεκριμένη διατροφή, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, τον τελευταίο μήνα πριν τον αγώνα, την τελευταία βδομάδα ή ακόμα και την τελευταία μέρα. Πόσες στερήσεις καθημερινές; Πόσα "πρέπει" στην καθημερινότητά μου... Και πολλά άλλα ερωτήματα που δε θα μας φτάσουν ούτε 1000 λέξεις για να τα αναλύσουμε.

Και φανταστείτε αυτά τα λέω εγώ, ένας απλός δρομέας που απλά έβαλα ως στόχο να τρέξω μαραθώνιο. Χωρίς να κοιτάζω το ρολόι (το λέω μερικές φορές για να το πιστέψω), με μόνο στόχο να τερματίσω στον πρώτο μου μαραθώνιο. Προσαρμόστε το αυτό στους επαγγελματίες αθλητές και μπορείτε να καταλάβετε πόσο κόπο, χρόνο, προσπάθεια θέλει για να φτάσεις στην επιτυχία. Οι δύο καλύτεροι μαραθωνοδρόμοι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ο Κωνσταντίνος Γκελαούζος και ο Χριστόφορος Μερούσης, που έχουμε την τιμή να τους φιλοξενούμε στο Runbeat, το γνωρίζουν από πρώτο χέρι και σίγουρα μπορούν σε κάποια μελλοντικά άρθρα να αναφερθούν στις στερήσεις που έχει ένας επαγγελματίας δρομέας ή αν θέλετε καλύτερα αθλητής.

Τόσο η περίοδος πριν το μεγάλο -επαναλαμβάνω για μένα- αγώνα, όσο και ο ίδιος ο αγώνας, ήταν σαν να έτρεξα δύο μαραθωνίους back to back. Έπρεπε να σταθώ δυνατός, τόσο κατά την περίοδο της προετοιμασίας, όσο και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά.

Αναφέρομαι σε πρώτο πληθυντικό, γιατί αυτή την... πίστα της ζωής σου, δυστυχώς, θα πρέπει να την περάσεις μόνος σου. Όσους ανθρώπους και να έχεις δίπλα σου, θα είσαι μόνος σου γιατί, εσύ είσαι αυτός που ορίζει την επιτυχία σου, εσύ είναι αυτός που θα κάνει τα βήματα για να φτάσει σ' αυτή, εσύ είσαι αυτός που θα αποτύχει, εσύ είσαι αυτός που θα πετύχει, εσύ είσαι αυτός που θα παλέψει με το μέσα και το έξω σου, εσύ είσαι εκείνος που γνωρίζεις πραγματικά ποια είναι τα όριά του.

Αυτή ήταν η πρώτη μικρή κορυφή που μου χάρισε το τρέξιμο. Δεν κρατάω όμως μόνο τον τερματισμό μου σε έναν μαραθώνιο, αλλά κρατάω το γεγονός πως ένας μικρός στόχος της ζωής μου με έμαθε να οριοθετήσω μία ποιότητα ζωής, να σέβομαι όσους τρέχουν στους δρόμους (τους οποίους θεωρούσα τρελούς πριν 10 χρόνια), με έμαθε να σέβομαι τα όριά μου και να σέβομαι τη φύση.

Μπορεί αυτή η μικρή δική μου κατάκτηση να θεωρείται επιτυχημένη για μένα, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι περισσότερες από τις ιστορίες επιτυχίας, κρύβουν από πίσω τους και σημαντικές αποτυχίες. Είναι υγιές. Σε πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής μου έχει έρθει η αποτυχία. Δες το και με τα δικά σου παραδείγματα.

Το σίγουρο είναι πως η επιτυχία έρχεται σταδιακά. Βήμα - βήμα φτάνεις στον τελικό στόχο κι αν παραλείψεις κάποιο βήμα τότε σίγουρα δε θα φτάσεις εκεί που θέλεις. Και σαφώς ο δρόμος της επιτυχία δεν είναι εύκολος. Θα παρομοιαζόταν με έναν μαραθώνιο, όπως αναφέραμε παραπάνω. Όπως άλλωστε αναφέρει και στο άρθρο του "42.195 σκέψεις...", ο Χριστόφορος Μερούσης. Έχει ανηφόρες, έχει κατηφόρες, έχει όμορφες στιγμές, έχει προκλήσεις, έχει απογοήτευση, αλλά γνωρίζεις πως υπάρχει κάποιος που σε περιμένει στη δική σου κορυφή.

Δώσε νόημα στη ζωή σου, βάλε στόχους, οργάνωσε τα βήματα προς την επιτυχία σου και χτίσε τη δική σου γέφυρα που θα σε φτάσει στην "κορυφή". Και όταν κατακτήσεις την πρώτη, τότε σίγουρα θα έρθουν και οι υπόλοιπες. Όμως βήμα-βήμα, σκαλί-σκαλί...

Μερικές φορές η επιτυχία σε κάνει να αισθάνεσαι κάτι παραπάνω από άνθρωπος. Όπως είχε αναφέρει ο Γερμανός συγγραφέας Μπέρτολτ Μπρεχτ, " Γιατί να είσαι άνθρωπος όταν μπορείς να είσαι πετυχημένος;".