Θεέ μου σε τι κόσμο ζούμε, σε τι κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, σε τι κόσμο μεγαλώσαμε εμείς οι ίδιοι; Πόση αρρώστια υπάρχει σε αυτό τον κόσμο; Πόσο κακό μπορούμε να κάνουμε στο όνομα της δικής μας αρρωστημένης ικανοποίησης. Πόσο εύκολο είναι να διακρίνεις την αλήθεια από την αληθοφάνεια ή το ψέμα από τη συγκάλυψη; Ερωτηματικά, ερωτηματικά, ερωτηματικά…

Προσπαθώ τόσες μέρες να χωνέψω όλα αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, να κατανοήσω πως γίνονται τέτοια εγκλήματα και μάλιστα εν γνώσει κάποιων χωρίς καμία επίπτωση. Το θάρρος της Σοφίας Μπεκατώρου να μιλήσει για τον προ 20ετιας βιασμό της άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, έδωσε προφανώς τη δύναμη και σε άλλους (και φαίνεται τελικά ότι είναι πολλοί) κακοποιημένους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, να μιλήσουν για τα βιώματά τους. Ο χώρος του θεάματος έχασε αρκετή από τη λάμψη του τις τελευταίες εβδομάδες χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι οι ηθοποιοί ή σκηνοθέτες μπαίνουν το ίδιο τσουβάλι. Κανείς δεν αντιδρά το ίδιο στην εξουσία που μπορεί να του δώσει η αναγνωρισιμότητα και η φήμη. Καθένας το διαχειρίζεται διαφορετικά και ουσιαστικά εκεί φαίνεται και ο πραγματικός χαρακτήρας ενός ανθρώπου. Η παιδεραστία που προέκυψε, όμως για εμένα είναι κάτι διαφορετικό παρότι ο κατηγορούμενος εκμεταλλεύτηκε τη θέση που κατείχε ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης για να καλύψει τις βρωμιές του.

Το μυαλό μου γυρνά συνεχώς στην υπόθεση του Νίκου Σειραγάκη που συντάραξε το Πανελλήνιο το 2011. Ενός ανθρώπου που ασέλγησε σε βάρος δεκάδων παιδιών, που είχε πείσει τους γονείς ότι είναι ο καλύτερος παιδαγωγός, που χειρίστηκε με μαεστρία την εξουσία που του έδινε η θέση του προπονητή και εκπαιδευτικού και που στην τελική δε μετανόησε ποτέ για τις πράξεις του.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το σοκ και την αηδία που ένιωσα μόλις έγινε γνωστή η δράση του. Ήταν άλλωστε ένας άνθρωπος με τον οποίο είχα συχνά επαφή λόγω της προπονητικής του ιδιότητας και της δικής μου ως αθλητικογράφου. Κι εκείνος είχε μεγάλη επιτυχία στο χώρο του καθώς οι ομάδες παίδων και εφήβων του Ρεθύμνου πρωταγωνιστούσαν στα τοπικά πρωταθλήματα μπάσκετ υπό τις οδηγίες του. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι κρυβόταν από πίσω. Ο Νίκος Σειραγάκης πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να ασελγεί σε βάρος δύο δεκατριάχρονων αγοριών πριν συλληφθεί. Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε ότι είχε ασελγήσει σε βάρος δεκάδων αγοριών. Δικάστηκε και τελικά καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 401 ετών. Το ακούς και λες μωρέ μπράβο στη δικαιοσύνη τουλάχιστον θα σαπίσει στη φυλακή.

Μετά ακούς ότι η ποινή συγχωνεύεται στα 220 έτη και πάλι λες ΟΚ το ίδιο είναι. Μόνο που η… κατρακύλα έχει και συνέχεια καθώς εξ αυτών τελικά θα εκτίσει τα 25 έτη, τα οποία όμως έγιναν 9 μια και η νομοθεσία αυτό προβλέπει για έναν καταδικασθέντα που έχει διαγωγή κοσμιότητα. Έτσι, ο… κοσμιότατος κ. Νίκος Σειραγάκης αφέθηκε ελεύθερος πέρυσι και συνελήφθη λίγους μήνες μετά λόγω του ξεσηκωμού που υπήρξε στο άκουσμα της είδησης. Ας μη γελιόμαστε, όμως σύντομα θα είναι και πάλι ελεύθερος. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Πόσο ελεύθερα θα είναι όμως ποτέ όλα αυτά τα παιδιά που κακοποίησε;

Τα γράφω όλα αυτά και παράλληλα προσπαθώ να αποφασίσω εάν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Χωρίς σοβαρή τιμωρία, κατά τη δική μου άποψη, δεν μπορεί να υπάρξει και καταστολή του προβλήματος. Ένας άνθρωπος που αντλεί ικανοποίηση μέσα από τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών γνωρίζει ότι θα τιμωρηθεί, αλλά όταν η τιμωρία είναι ουσιαστικά… μηδαμινή με βάση την πράξη του τότε δε θα το σκεφτεί και πολύ.

Κάπως έτσι φαντάζομαι το μέλλον και του ηθοποιού-σκηνοθέτη που συνελήφθη φωνάζοντας για την αθωότητά του. Θα δικαστεί, ίσως καταδικαστεί, αλλά σε μερικά χρόνια θα είναι και πάλι ελεύθερος… Εντάξει, όμως, η καριέρα του καταστράφηκε ή μήπως όχι…

Δεν ξέρω πόσο μπορούν οι γονείς να προλάβουν το κακό. Μερικές φορές αποδεικνύεται ότι οι ίδιοι είναι η πηγή του κακού. Η ενημέρωση και η παιδία είναι ίσως τα μόνα όπλα απέναντι στην αρρώστια των ανθρώπων. Στην Ελλάδα, όμως και τα δύο έχουν δευτερεύουσα σημασία… Και μην ξεχνάμε ποτέ κλειστά στόματα σε ζητήματα κακοποίησης. Το γνώριζα, αλλά δεν έλεγα είναι συνενοχή.