Ο μυϊκός τραυματισμός στους αθλητές και ειδικότερα στους δρομείς αποτελεί μία πραγματικότητα που συχνά καλούνται να αντιμετωπίσουν στην καθημερινή τους άσκηση.

Ο μυϊκός τραυματισμός μεταφράζεται ως ένα απλό αίσθημα βάρους σε μία μυϊκή ομάδα ή ως πόνος σε έντονη και ισχυρή μυϊκή σύσπαση (μικρή διάταση/ίνωση στην περιοχή).

Επιπλέον ο μυϊκός τραυματισμός μπορεί να αφορά πόνο σε μικρή σύσπαση μυϊκών ομάδων (ίνωση/αιμάτωμα) ή στην χειρότερη περίπτωση πόνος σε ηρεμία με πιθανό μικρό/μεγάλο αιμάτωμα - ορατό ή μη.

Οι συνηθέστερες ενδείξεις ενός μυϊκού τραυματισμού – πέραν του άλγους– είναι το οίδημα, η ερυθρότητα ακόμα και η αυξημένη θερμοκρασία στην τραυματισμένη περιοχή.

Οι αιτίες που προκαλούν συχνότερα τους μυϊκούς τραυματισμούς είναι η συνεχόμενη και αυξανόμενη φόρτιση της συγκεκριμένης μυϊκής ομάδας, πέραν των δυνατοτήτων του αθλητή . Σαφώς οι τραυματισμοί των μυϊκών ομάδων μπορούν να προκύψουν και από ασυνήθιστη άσκηση του αθλητή – για παράδειγμα όταν ένας δρομέας ομαλής επιφάνειας ακολουθήσει άσκηση σε ανώμαλο και ανεπίπεδο έδαφος έχει περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστεί.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας τραυματισμός μπορεί να έχει διαφορετική ανταπόκριση σε κάθε οργανισμό/αθλητή και να εκδηλωθεί με καθυστερημένο μυϊκό πόνο (DOMS).

H κορύφωση του πόνου εκδηλώνεται συνήθως μεταξύ 24-72 ωρών από τη στιγμή του τραυματισμού.

Για την ορθή διάγνωση κάθε ασθένειας και ειδικότερα για τους τραυματισμούς των αθλητών κρίνεται απαραίτητη η λήψη πλήρους ιατρικού ιστορικού και του ιστορικού της μυϊκής κάκωσης, και στη συνέχεια η κλινική εκτίμηση της τραυματισμένης περιοχής σε σχέση με την αντίστοιχη υγιή περιοχή του σώματος.

Για την ολοκλήρωση μιας ακριβούς και σωστής διάγνωσης κρίνεται επιπλέον απαραίτητη η πραγματοποίηση μαγνητικής τομογραφίας (MRI) ή υπερήχου, τόσο στην τραυματισμένη όσο και στην υγιή περιοχή πάντοτε με βάση τις οδηγίες του θεράποντος ιατρού.

Στη διάγνωση βοηθούν ακόμα κάποιες εργαστηριακές εξετάσεις (δείκτες φλεγμονής, αλδολάση, CPK, CK) οι οποίες όμως δεν παρέχουν υψηλή ειδικότητα.

Αναλόγως το μέγεθος του τραυματισμού ακολουθείται διαφορετική θεραπευτική προσέγγιση. Ηπιότερης μορφής θεραπεία αποτελούν τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα και τα αναλγητικά. Επιπρόσθετα την θεραπεία ενισχύουν οι τοπικές εγχύσεις στην πάσχουσα περιοχή με αντιφλεγμονώδη δράση ή με μέθοδο PRP (αιμοπετάλια πλούσια σε αυξητικούς παράγοντες) που αποτελεί μία σχετικά νέα και ανερχόμενη αποτελεσματική μέθοδο.

Στο οπλοστάσιο της αποθεραπείας σημαντικό ρόλο αποτελεί η χρήση πάγου κυρίως τις 3 πρώτες ημέρες του τραυματισμού καθώς και οι καθοδηγούμενες διατάσεις με σταδιακά αυξανόμενη ένταση στα όρια του πόνου.

Τέλος, σημαντικό ρόλο στην αποθεραπεία μίας τραυματισμένης μυϊκής ομάδας αποτελεί η συστηματική φυσιοθεραπεία που μπορεί να περιλαμβάνει απλό μασάζ στην περιοχή ή οι υπέρηχοι, ηλεκτρικές διεγέρσεις κλπ.

Παρ ’όλο που σε γενικότερα πλαίσια οι μυϊκοί τραυματισμοί θεωρούνται ελεγχόμενοι από την ορθοπεδική κοινότητα, συχνά απασχολούν τόσο τους αθλητές όσο και τους θεράποντες ιατρούς. Για την αποφυγή σχετικών τραυματισμών συστήνεται πολύ καλό ζέσταμα πριν την έναρξη της κυρίας άσκησης και υποχρεωτικά διατάσεις με το πέρας της άσκησης. Επικουρικά συστήνεται η τοπική χρήση πάγου σε πιθανές μυϊκές δομές.

ΔΕΣΠΟΤΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ & ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ